Dvadeseti vek

Jake slobodarske težnje grčkog naroda i pritisak na nemuslimansko stanovništvo u Turskoj, naročito izražen posle mladoturskog prevrata 1908. godine, doveli su do stvaranja Balkanskog saveza između Srbije, Crne Gore, Bugarske i Grčke. Cilj je bio proterivanje Turske sa Balkana.

Godine 1912. počeo je Prvi balkanski rat, koji je imao i obeležje međunarodne krize, pošto su velike sile nastojale da ostvare svoje interese u ovom delu sveta. Članice Atlante su podržavale balkanske saveznike, s tim što je Rusija želela da ih okrene i protiv Austrije. Centralne sile (Nemačka, Austrougarska i Italija) stajale su iza Turske.

Prva je u rat stupila Crna Gora, u nameri da privuče što više turskih snaga na svoje ratište. Ubrzo su Tursku napale i Srbija, Bugarska i Grčka. Zahvaljujući dobroj pripremljenosti armija i visokom moralu, koji je bio izraz želje da se skine jaram petvekovnog robovanja pod Osmanlijama, saveznici su nizali pobedu za pobedom.

Srpska vojska je oslobodila Makedoniju i preko Albanije izbila na Jadransko more, Bugari su opseli Jedrene, a Grci Solun.

Intervencijom velikih sila sklopljeno je primirje, a Turska se odrekla gotovo svih poseda na Balkanu.

Ali balkanski saveznici nisu mogli da se slože oko podele osvojenih teritorija, pa je izbio Drugi balkanski rat.

Grčka i Srbija su ponovo bile zajedno protiv Bugarske, koja se i nije mnogo angažovala u prvom ratu, a zahevala je celu Makedoniju za sebe. Srbija je ukazivala na promenjene okolnosti (stvaranje nezavisne albanske države) i neispunjenje obaveza iz vojne konvencije, ali je vojna klika Bugarske svesno srljala u rat. Napala je, bez objave rata, srpsku i grčku vojsku.

Najveća bitka vođena je na Bregalnici početkom jula 1913. godine. Bugarska je pretrpela težak poraz (25 000 mrtvih i ranjenih), ali se njena šteta nije ogledala samo u tome. Avanturu Bugarske iskoristile su Turska i Rumunija i napale je sa juga i severa. Bukureškim mirom 1913. godine Rumunija je dobila Dobrudžu, Makedoniju su dobile Grčka (Egejsku), Srbija (Vardarsku) i Bugarska (Pirinsku). Grčka je pored dela Makedonije dobila i Tesaliju, zapadnu Trakiju, deo Epira i ostrvo Krit.

U Prvom svetskom ratu Grčka je na strani Antante, što znači da je ponovo rame uz rame sa Srbijom i Crnom Gorom. Na početku rata je, u stvari, Grčka bila neutralna, jer germanofilski krugovi u Atini nisu dozvolili Elefterosu Venizelosu da ispuni obaveze iz srpsko – grčkog ugovora iz 1913. godine.

On je podneo ostavku. I pored toga Antanta je na grgkoj teritoriji obrazovala Solunski front.Srpska vojska je posle sjajnih pobeda nad Austrougarskom na Ceru i Kolubarskoj bici ipak morala da se povuče i preko Albanije, dođe na Krf, a odatle, posle oporavka, i na Solunski front. Godine 1917. Antanta je oformila germanofilsku vladu u Atini, Venizelos je ponovo preuzeo vlast i Grčka je zvanično ušla u rat protiv Centralnih sila.

Posle Prvog svetskog rata Bugarska je ustupila Grčkoj egejsku obalu do reke Marice. A posle olašćenja saveznika, radi zaštite svoje manjine u Anadoliji, grčka vojska je ušla u Izmir, što je dovelo do novog rata protiv Turske. Taj rat je trajao dve i po godine (1919. – 1922.) i bio jedan od najkrvavijih u istoriji Grčke, koja je imala više od 75 000 poginulih i ranjenih, a krajnji rezultat je bio gubitak Anadolije.

Turska je pod vođstvom Kemala Ataturka odnela pobedu, a oko milion i po Grka moralo je da se iseli iz Male Azije u Grčku.
Gubitak rata sa Turskom doveo je i do zbacivanja kralja Konstantina, pa je Grčka bila republika do 1936. godine.